روزی نبود در شهرهای بزرگ و کوچک شهیدی تشییع نشود.
روزی نبود که مردم شهدا را روی دوش خود تا بهشت زهرا، بهشت معصومه بهشت رضا و بهشت... تشییع نکنند.
آن روزها، دوستداران انقلاب آنقدر مشغول جنگ، تشییع شهیدان، پشتیبانی از جنگ واعزام فرزندانشان به جبهه بودند که حواسشان نبود دولت، کشور را چگونه اداره میکند، همه تصور میکردند همه وقت دولت به پشتیبانی از جنگ میگذرد.
اصلاً حواسمان نبود که مسؤولان با هم اختلاف دارند یا ندارند. فکر میکردیم صف در صف پشت ملت و جنگ ایستادهاند و بیتالمال را یک ریال یک ریال صرفهجویی میکنند تا همه چیز در اختیار جنگ باشد.
اگر هم کسی لب میگشود و از مسؤولان انتقادی میکرد چنان توانا پاسخش را میدادیم و از همه مسؤولان دفاع میکردیم گویی حساب همه یک ریالهای دولت را داریم.
بگذریم که امروز پس از گذشت سالها، تاریخ را که به رویمان میگشایند شرمنده میشویم از اینکه با همه به خاطر برخی مسؤولان در افتادیم و....
بماند...!
غواصهای دست بسته را که از گورهای جمعی تفحص کردند و خبرشان به گوشمان رسید؛ تا جایی که توانستیم بر سر زنان غصههایمان را با شهدا عقده گشایی کردیم.
از اینکه در حساسترین شرایط پیدایشان شد تا به ما یادآوری کنند هدفها و باورهای انقلابیمان را، و یا تلنگری باشند برای مسؤولان دیروز و مسؤولان امروز. کمی تعجب زده شدیم از این همه محبتشان.
و اما! این هفته و این روزها مانند روزهای جنگ در هر شهر کوچک و بزرگی از ایران عزیز شهید تشییع میشود در تهران، قم، بهشهر، چالوس، نوشهر، کرمان، اردبیل، نیشابور، دزفول، اهواز، شوشتر و...
مردم مانند آن روزها چنان برای تشییع شهیدان سرازیر شدند، گویی جنگ دیگری رخ داده است. سیل جمعیت یکصدا پیامشان این است که ما تا آخر ایستادهایم. برخی مسؤولان، آمریکای مستکبر و همه دشمنان انقلاب اسلامی بدانند هنوز مردم شهید داده، شهیدپرورند. هنوز حاضرند از جان و مال و فرزندان خود بگذرند و همه دارایی مادی و معنوی خود را تقدیم انقلاب کنند.
تا یقین کنند استقلال کشورشان را کسی به خطر نمیاندازد.
تا یقین کنند مسؤولان به پشتیبانی از ولایت فقیه، مردم، خون شهیدان، به استقلال و آزادی جمهوری اسلامی وفا دارند.
این روزها شهدا می آیند تا همه با هم فریاد کنیم: مهیمنا اگر دل دادم وفا کردم
نظر شما